Leraar van Mars, ouder van Venus

Wie van die nood een deugd wil maken, kan dezer dagen zijn hart ophalen tijdens het Nationaal Congres Ouderbetrokkenheid bij het CPS in Amersfoort. Gisteren was ik als ouder ook van de partij: iedere schoolleider mocht immers een ouder meenemen. Gratis. Als kersvers mr-lid op de basisschool van mijn kinderen een mooie manier om in de sfeer te komen.

Want sfeervol was het. Dr. Joyce Epstein (John Hopkins University Baltimore) benadrukte dat kinderen opgroeien in verschillende invloedsferen die elkaar in het centrum overlappen: het gezin, de school en de gemeenschap. We kunnen als school en ouders dus niet domweg ieder ons eigen ding doen: ieder kind heeft recht op de beste samenwerking tussen beide partijen. ‘We and they is verleden tijd, we are we, and we are partners’, betoogde Epstein.

De praktijk is natuurlijk weerbarstig. Soms lijkt het wel alsof docenten en ouders ieder op een andere planeet leven. En ja, dan komen ouders op hoge poten de school binnen stormen als zij iets mis zien gaan. En ja, dan schieten docenten in de verdediging omdat ze vrezen in hun eigen koninkrijk van hun troon gestoten te worden.

Volgens Peter de Vries (ook een van de sprekers) wemelt het in onderwijsland van de cursussen Omgaan met lastige ouders. Dat is hilarisch en triest tegelijk. ‘En als ouder vraag ik me wel eens af waar de eerste cursus Omgaan met lastige leraren blijft’ voegde hij eraan toe.

Als je het mij vraagt, zijn zowel ouders als docenten vooral gebaat bij een cursus Open oren. Werkelijk naar elkaar luisteren vraagt behoorlijk wat lef. Op dat gebied valt er nog een wereld te winnen. Misschien helpt het om allereerst op aarde te landen. De aarde waarop onze kinderen en leerlingen leven.

Dan staan we als ouder en docent met onze voeten in de modder, maar we kunnen elkaar tenminste wel recht in de ogen kijken. En meer nog: zien voor wie de school is bedoeld. Niet voor de docent, niet voor de ouder, maar voor het kind. Een grote investering. Daar is niets ‘gratis’ aan.